Ang buhay ng bansa, gaya ng isang negosyo, ay nakasalalay sa paglabas-pasok ng kayamanan sa kanyang kaban. Dito rin makikita kung tama ba o hindi ang pamamalakad dito.Ang pagbagsak ng piso sa 52.60 sa isang dolyar, na pinakamababa sa loob ng 12 taon, ay nagbabadya ng paglabas ng kayamanan at kapital sa Pilipinas. At gaya ng gumuguhong dam, ang butas ay lalaki nang lalaki hanggang ang susunod na balita ay bagsak na ng ekonomiya, kung walang gagawing pampaampat ng pagdurugo.
Marami sa mga OFW ay natutuwa sa lugmok na piso, dahil ang kita nilang dolyar ay mas maraming katumbas, kaya nakakatipid sa pagpapadala ng nakagawiang halaga. Pero ang totoo, ang ipinapadala mong Php10,000 buwan-buwan ay kulang na. Ang kailangan ng pamilya mo ay Php15,000 dahil sa taas ng presyo ng bilihin. Sa huli ay imbes gumaan, mas bumigat ang dinadala mo.
Gaya ng iba’t ibang bansa, ang Pilipinas ay kailangan ding magbayad ng mas mahal na dolyar para sa inaangkat nito, gaya ng langis, bigas at iba pa. May maniobra pa ang iba’t ibang bansa upang ma-protektahan ang kani-kanilang ekonomiya, na karahiman ay nagpapahirap sa mga bansang gaya ng Pilipinas.
Sa ngayon ay pinababayaan ng Bangko Sentral ng Pilipinas na hanapin ng piso ang tamang halaga nito upang hindi masyadong magalaw ang reserba nitong $80 billion para sa bayaring internasyonal.
Pero kung ang pamahalaan ay gumagastos ng mas malaki sa nakokolekta nitong buwis, baka kahit iyan ay maubos din. Sa unang apat na buwan sa taong ito, halimbawa, ang budget deficit ay umabot na sa Php116 bilyon – apat na patong noong 2017.
Sinabi ni Finance Secretary Carlos Dominguez na hindi dapat mabahala dahil mas mababa ito sa inaasahan. Pero ito ay mangangahulugan ng mas malaking uutangin ng pamahalaan upang mapunan ang kakulangan, na magpapataas sa interes na singil ng mga bangko, na magpapataas sa gastos ng mga negosyante, na sa huli ay magpapataas sa presyo ng bilihin.
Kaya hindi nakapagtataka ang report na dumausdos nang 9 lugar ang Pilipinas sa World Competitiveness ranking sa ika-50 sa 63 bansa, mula 41 noong 2017. Ito ang pinakamalaking pagbagsak ng Pilipinas sa loob ng isang dekada, at pinakamalaking bagsak na nairehistro ng isang bansa sa Asia-Pacific.
At gaya ng inaasahan, nabagok tayo sa apat na basehan ng World Competitiveness Yearbook, ang pinagmulan ng report na ito – economic performance, government efficiency, business efficiency, at infrastructure.
Kung sana napagtutuunan ng pansin ang mga ito ng mga namumuno kesa pagpapalapad ng papel, ay sana maayos ang buhay natin.
At siya nga pala, ang Hong Kong ay No. 2 sa ranking. Kaya nga ba maraming OFW na nagtatrabaho dito, imbes na sa sarili nilang bansa?
